natura

1. Coś jest, coś staje się czyjąś drugą naturą «ktoś przyzwyczaił się, przyzwyczaja się do jakiegoś postępowania, do odruchowego zachowywania się w jakiś sposób»: Nie najeżaj się, kiedy coś idzie nie po twojej myśli, nie pozwól, by rozdrażnienie stało się twoją drugą naturą. Cosm 4/2000.

2. Głos, zew natury «impuls do działania mający swe źródło w czyimś usposobieniu, temperamencie»: Kwestie uczuć są drugorzędne, obowiązuje gorset moralny, zew natury należy poskromić. A. Garbicz, Kino.

3. Gwałcić naturę; zadawać gwałt naturze «postępować wbrew przyrodzonym właściwościom czegoś, wrodzonym skłonnościom kogoś»: Chcąc postępować moralnie, człowiek musi zadawać gwałt swej zwierzęcej naturze (...). A. Siemaszko, Granice.

4. Szeroka natura «o usposobieniu wylewnym, żywiołowym, szczodrym; także: o człowieku mającym takie usposobienie»: Dom był bogaty, po niemiecku patriarchalny i nudny, a Żeńka odziedziczył po ojcu naturę szeroką, nie gardzącą uciechami tego świata, pełną ciekawości i radości życia. D. Koral, Wydziedziczeni.

Dary natury zob. dar 3.

Dziecko natury zob. dziecko 3.

Matka natura (Matka Natura) zob. matka 2.

Na łonie natury zob. łono 1.

Na łono natury zob. łono 3.

Sękata natura zob. sękaty 1.

Wybryk natury zob. wybryk.

Z natury rzeczy zob. rzecz 25.